σιωπησία

Θα μιλήσω για τις στιγμές που είμαστε μαζί.
Όχι απαραίτητα ως δίπλα.
Τις στιγμές που το βλέμμα συγχρονίζεται κι ακολουθεί ροή.
Από τα βλέφαρα.
Στις κόρες.
Στα ρουθούνια (που διαστέλλονται).
Στα χείλη που συναντώνται εκεί στις άκρες.
Στο μπαλκόνι που ανεβοκατεβαίνει.
Στο στήθος που φυσάει, που ρουφά λαίμαργα, που εισπνέει τις μυρωδιές σου.

 

Μιλάω για τις στιγμές που είμαστε μόνοι, ανάμεσα σε πολλούς.
Εκείνες που σε εισπνέω για να σε φυλακίσω.
Στη μνήμη.
Στα κύτταρα.
Σε μένα.

Όταν το αίμα αγωνίζεται να μην ξεφύγει σαν συντριβάνι από τους πόρους,
αλλά προστίθεται στα μάτια (κάποτε στα αιμοφόρα αγγεία που σπάζουν
και κοκκινίζει το άσπρο του ματιού).

 

Έτσι μιλούσαμε εμείς, χωρίς λέξεις.
Και ψελλίζουμε το μετά, χωρίς φθόγγους.
Κάνουμε όνειρα εκτός ημερολογίου.

Φανταζόμαστε πως ζούμε αλλά ο χρόνος δεν έχει κυλήσει.

 

Τρέμω στον αέρα που εκπνέεις.
Φοβάμαι μη χαθώ, μην προδοθώ, μη με μαρτυρήσεις,
μην κλείσω τα βλέφαρα και σβήσεις.
Βασανίζομαι γιατί δεν ξέρω αν είσαι, αν υπάρχεις, αν σε γνώρισα.

 

 

 

Πότε ακριβώς συμφωνήσαμε αυτή τη σιωπησία;
(Αφού δε θα άγγιζα ποτέ).